Een huis dat steeds leger wordt. Ons huisje. Ooit.
Eindelijk komt daar dan het definitieve eind.
Herinneringen vervagen.
Jouw laatste spullen verstopt in de hoeken van het huis,
verdwijnen in het niets.
Zo aanhankelijk dat ik het voorbije jaar was, zo ongebonden wil ik zijn nu.
Mijn zwakke plekken, zo zichtbaar.
Maken plaats voor de sterke vrouw die ik aan het worden ben.
Ik voelde mij verbitterd. Zoveel pijn geleden.
Opnieuw bedrogen, nog een keer gebroken.
Mezelf verblind voor wie je echt was.
Je zei voor altijd. Het werd nooit meer.
Twee uitersten, woorden die je zo haatte.
Je bent ze.
Ik wil niet nu, ik wil niet ooit.
Ik wil nooit meer gevangen zijn in jouw valse liefde.
Ik heb geen spijt van al mijn tranen.
Geen wroeging voor alle verloren tijd.
Jij ging verder, alsof er nooit een wij was geweest.
Je voelde mijn pijn, maar het drong niet door.
Ik was klein, jij voelde jou zo groot.
Ik weet zeker ooit krijg je spijt.
Je liet iemand gaan die er altijd voor je zou zijn.
Liefde, vriendschap, onvoorwaardelijk, wat je nooit hebt gekend.
Ik wou het jou allemaal geven.
Je koos voor een flirt. Je koos voor gemakkelijk.
Je vergat wat makkelijk komt blijft niet duren en wat blijft duren komt niet gemakkelijk.
Reactie plaatsen
Reacties