Leven op het ritme van de zee

En nu lig ik hier voor de laatste keer op het strand, waar ik de voorbije jaren met hem had willen liggen. Eindelijk rust gebracht in mijn woelige verleden.

De zon brandt nog een laatste keer op mijn lichtgebruinde huid, die al een jaar niet meer werd aangeraakt. Gemis aan intimiteit, maar ik kon het niet toelaten in mijn bubbel van zelfhaat.

Gevangen in de klauwen van mijn verdriet. Kwam ik met vallen en opstaan mezelf tegen op de eilanden van de Griekse Cycladen. Zo hevig de golven waren in mijn hart, zo rustig zijn ze hier.

De stevige muren om mij heen, vervangen door uit zand gebouwde kastelen. Afgeschermd voor wie niet binnen wil, eenvoudig te bereiken voor wie respect en menswaardigheid geen onbekende begrippen zijn.

Hoe steviger ik het zand in mijn handen dichtknijp, hoe sneller het verdwijnt. Ik was zo hard gefocust op diegene die mij verbannen had, dat ik geen aandacht had voor wie toenadering zocht.

Het leven heeft mij wijze lessen geleerd. Loslaten vraagt tijd en die tijd is nu gekomen. De zon zal nog wel een paar keer ondergaan, maar voor nu laat ik mij meedrijven op de golven van de zee.

"De wereld is een toverbal. Geen mens weet hoe het worden zal, maar je kunt het niet alleen."