Waar ik voor vreesde is werkelijkheid geworden, ontpillen is een hel. De eerste dagen beleefde ik als in een waas. Ik was er niet bij. Ik voelde me slap en het leven ging aan mij voorbij. 

Muziek speelt een enorm grote rol voor mij in het verwerken van moeilijke levenssituaties.

Wat ik nooit voor mogelijk hield, is eindelijk tot stand gekomen. Ik begin steeds beter te worden in het loslaten van mijn ex. 

Ik heb weer zo’n moment in mijn leven waarbij alles en iedereen me tegensteekt. Een ideaal moment voor mij om even van de wereldbol te verdwijnen, als dat maar eens kon. 

Een huis dat steeds leger wordt. Ons huisje. Ooit.

En nu lig ik hier voor de laatste keer op het strand, waar ik de voorbije jaren met hem had willen liggen. Eindelijk rust gebracht in mijn woelige verleden.

Toen mijn relatie nog maar net teneinde was, boekte ik een reis naar Colombia. Een jaar tijd om te sparen en om corona te verslaan. Dat viel helaas tegen.

De knoop is doorgehakt, ik ga een nieuwe huurwoning zoeken. Na een jaar zoeken op de huizenmarkt heb ik er genoeg van. De tijd is er nog niet rijp voor. Niet geselecteerd voor blind gekocht en het zoveelste bod dat niet aanvaard werd. Het is het einde van de wereld niet, maar toch het nam telkens weer een stukje hoop weg.

Zou dit werken? Voor ieder ding dat ik mis aan mijn ex, drie dingen noteren die ik NIET mis. Het gemis is al minder, maar op sommige momenten overvalt het mij toch weer.

Na het oneindige analyseren van mijn en zijn gedrag, vallen eindelijk alle puzzelstukjes in elkaar. Hoe lang kan je afzien van een relatiebreuk, wetende dat hij niet goed voor je was. Wetende dat de liefde al helemaal is weggeveegd. Lang, heel lang, misschien wel te lang in mijn geval.

Ik ben sinds kort gestart met ACT therapie. Acceptance and Commitment. Aanvaarding, het lijkt zo simpel. Ik moest gewoon al die tijd aanvaarden dat de dingen gingen zoals ze gingen.

Maanden verstrijken en tijd neemt geleidelijk aan wat pijn bij me weg. De stilte zo ondraaglijk in het begin, maakt plaats voor rust. Het was een strijd om een beetje menselijkheid, maar die heb ik verloren.  Ik wou zo graag begrepen worden. Ik ben mezelf kwijtgeraak in een vloed van emoties, maar mijn haat krijgen ze niet.